شعر آفتابی

واما بعد... سلام می کنم به همه مخاطبین خوب این وبلاگ امیدوارم که تعطیلات خوبی رو پشت سر گذاشته باشند و سالی پر از کامیابی رو برای همه شما آرزو می کنم. در نوشته قبل قطعه ی ادبیه یکی از دوستان خوبمون رو گذاشته بودیم که خیلی از عزیزان نقدهای و نظرات خودشون رو درباره این قطعه زیبا داده بودن.که یکی از نظرات ایشان به این صورته:  

"به نظر من توی این قطعه شما صرفا به بیان آنچیزی که می بینید پرداختید و کلا چیزی برای فکر کردن خواننده نگذاشتید. به عبارت دیگه همه  چیز رو هست.
ولی احساسات لطیفی داشتید ولطیف هم بیان کردید.
با دقت بیشتر وخوانندن شعر شاعران بزرگ حتما از این هم بهتر میشید" 

لازم به ذکر است  که  خود شاعر درباره دست نوشته خود دفاعیه ای ارائه داده که به صورت زیر است : 

"این مطلب ادبی است نه شعر
که در آن از صنعت جان بخشی و حسن تعلیل استفاده کردم

با عرض شرمندگی عنوانش    جشن ابر هاست
اما خودمم قبول دارم
آهنگش کمه" 

البته در اون بخش که مربوط به وبلاگ و اشتباه مدیران اون می شه باید عرض کنم که اصلاح انجام شد و از خود شاعر هم عذرخواهی به عمل آمد. 

و اما در جواب آقایی که گفته بودند "از وبلاگ شما سر در نیاوردم" باید بگم که شرح فعالیت های وبلاگ رو در نوشته های قبل ذکر کردیم ودر واقع این وبلاگ مجمعی ادبی ست برای ادبیکارانی که مایل به ارائه آثار خود هستند و البته کسانی که جسارت مورد نقد قرار گرفتن را داشته باشند تا با استفاده از نظرات دیگران بیش از پیش به سوی تکامل در این عرصه حرکت کنند. 

البته باید این موضوع را هم عنوان کرد که با استقبال بیشتر از این وبلاگ دامنه فعالیت ها گسترده تر خواهد شد. 

یکی تلاش های این وبلاگ تکمیل کادر مدیریتی آن است که در فعالیت های آتی به آنها نیاز خواهد داشت. 

و باز از همه عزیزانی که در این وبلاگ ما رو از نظرات خودشون بهره مند می کنند صمیمانه متشکریم. از شما شاعران و هنرمندان که در زمینه ادبیات آثاری دارید مجددا می خواهم که دست نوشته های خودتونو ارسال کنید تا با استفاده از نظرات کسانی که در این زمینه مدت ها فعالیت داشته اند مسیر پیشرفت خودتان را هموارتر کنید. همچنین صمیمانه از شما می خواهم که با دادن نظرات خود در باره آثار دیگران دوستانتون به آنها هم برای بهتر دیدن نقاط ضعف و قوت آثارشون کمک کنید.  

شما دوستان گرامی متوانید از قسمت تماس بامن برای ارسال آثار خوتون استفاده کنید. 

این بار قصد دارم شعر رو با نام آفتابی از شاعر پرآوازه ایران آقای سهراب سپهری قرار بدم، شاعری که می تونم ادعا کنم هیچ ایرانیی یا پارسی زبانی وجود نداره که اسم اون رو نشنیده باشه. 

آفتابی 

صدای آب می آید مگر در نهر تنهایی چه می شویند؟ 

لباس لحظه ها پاک است. 

میان آفتاب هشتم دیماه 

طنین برف، نخ های تماشا، چکه های وقت. 

طراوت روی آجرهاست، روی استخوان روز. 

چه می خواهیم ؟ 

بخار فصل گرد واژه های ماست. 

دهان، گلخانه فکر است. 

سفراهایی ترا در کوجه هاشان خواب می بینند. 

ترا در قریه های دور، مرغانی بهم تبریک میگویند. 

چرا مردم نمی دانند 

که لادن اتفاقی نیست، 

نمی دانند در چشمان دم جنبانک امروز برق آب های شط دیروز است؟ 

چرا مردم نمی دانند 

که در گل های ناممکن هوا سرد است؟